etymologia: (łaciński)
coadiutor - współpracownik, wspólnik, kolega
-
(religioznawstwo) Koadiutor to duchowny wyznaczony przez władze zwierzchnie do pomocy duchownemu wyższego stopnia, zwykle biskup tytularny pomagający w obowiązkach biskupa diecezjalnego lub też administrator przy stolicy biskupiej, z prawem następstwa po zwolnieniu beneficjum. W historii spotyka się także często koadiutorów opatów, prałatów, kanoników lub proboszczów, zwłaszcza w odniesieniu do zamożniejszych beneficjów
-
(religioznawstwo) Biskup koadiutor - w kościele katolickim biskup prawnie ustanowiony przez papieża, który po śmierci lub awansie biskupa diecezjalnego posiada po nim prawo następstwa na urzędzie biskupa diecezji zgodnie z kanonem 403 paragraf 3 kodeksu prawa kanonicznego z 1983.
Biskup koadiutor nie obejmuje jednocześnie biskupstwa tytularnego
-
(dawniej) pomocnik