etymologia: (łaciński)

liczba mnoga od oblatus - ofiarowany, wniesiony

 

(dawniej w prawie)

Wpis aktu prawnego do właściwej księgi sądowej.

Przy sądach były w Polsce księgi czyli akta wieczyste, do których regenci kancelarii lub ich pomocnicy wciągali: ugody, manifesty, wszelkie podania i pisma.

Jeżeli ktoś przyniósł pismo już gotowe i kazał je tylko zaregestrować do księgi i podpisać, nazywało się to roboracją.

Jeżeli całą rzecz ustnie albo na piśmie podał, żądając dosłownego zapisania w księdze, zwano to oblatą.

W jakim czasie zapis, w niewłaściwych aktach zeznany, miał być oblatowany przed właściwym urzędem, tego prawo polskie nie oznaczało.

Typ druku urzędowego; opublikowanie tekstu dokumentu, który przez akt wpisania do ksiąg kancelarii królewskiej lub ksiąg grodzkich, ziemskich uzyskał cechę jawności i ochrony prawnej. Wyróżnia go adnotacja urzędowa zaczynająca się od słów "Actum...", "Działo się..." lub "Oblata...".