wymowa: rokaj
etymologia: (francuski)
roc(he) - skała, głaz

1. nazwa nadana przez dekoratorów z XVII w. i XVIII w. sztucznym skałom pokrytym muszlami, z których formowano fontanny i groty w ogrodach bądź we wnętrzach. Fantazyjne formy przenieśli z Włoch zwolennicy baroku: Gilles Marie Oppenordt i Juste Aurele Meissonnier.
2. (sztuka) - ornament charakterystyczny dla stylu rokoko (od około 1730 roku), o fantazyjnej asymetrycznej i nieregularnej formie, płynnych i strzępiastych konturach, imitujący kształty stylizowanych małżowin, muszli (stąd zwany często ornamentem muszlowym); z czasem wzbogacony kogucim grzebieniem (około 1750 roku) lub formą jakby zamarłych w bezruchu grzywaczy morskich.
Stosowany w rzemiośle artystycznym (drewno, brązy, porcelana), rzeźbie architektonicznej i dekoracji wnętrz.