parterowe, niskie podcienia otaczające z zewnątrz drewniane kościoły lub cerkwie, na całym obwodzie lub jego części; najczęściej wsparte na słupach i przykryte dachem pulpitowym, którego krokwie opierane były na oczepie i ścianie wieńcowej kościoła poniżej poziomu otworów okiennych; w dolnej części do wysokości około 1 m szalowano soboty deskami lub odgradzano tralkami.
Są szczególnie charakterystyczne dla kościołów Śląska, Małopolski i Moraw (od XVII wieku).